پرندگان شکاری-کرکس

 کرکس یا لاشخور درفارسی اشاره به دو گروه متفاوت از پرندگان شکاری لاشه خوار شامل کرکس های پر جدید بومی قاره امریکا و کرکس های پر قدیم بومی افریقا و اوراسیا دارد. دراسترالیا و جنوبگان نیز هیچ کرکسی بومی نیست (با این حال کرکس های سر سفید توانسته‌اند ازخط والاس عبور کنند).

کرکس ها در سراسر دنیا به جز استرالیا و قطب جنوب وجود دارند. با توجه به کاهش قابل توجه تعداد این پرندگان به دلایل مختلف از جمله مسمومیت‌های مختلف، تخریب زیستگاه، صید و زنده‌گیری، قاچاق، بیماری‌ها و روند رو به رشد انقراض آنها یک سپتامبر از طرف انجمن حفاظت از پرندگان شکاری آفریقای‌ جنوبی و انجمن حفاظت از شاهین بریتانیا به عناونروز جهانی آگاه‌سازی در مورد کرکس‌ها نامگذاری شده است.

بیشتر کرکس‌ها سری تاس و بدون پر های معمولی دارند. به‌طور تاریخی تصور می‌شد تاس بودن سر کرکس‌ها برای جلوگیری از آلودگی هنگام تغذیه از مردار است اما تحقیقات جدیدتر نشان می‌دهد پوست لخت نقش مهمی در تنظیم حرارت بدن دارد. به همین دلیل است که در سرما سر خود را در بدن فرو می‌برند و در گرما گردن خود را باز می‌کنند. ویژگی دیگر برخی کرکس‌ها این است که بر خلاف بیشتر پرندگان دیگر، آن‌ها آشیانه نمی‌سازند.

کرکس‌ها معمولاً پوست مردار را با منقار خود می‌درند اما اگر پوست جانور مرده به قدری ضخیم باشد که قادر به دریدنش نباشند منتظر می‌مانند تا مردارخواری قوی‌تر سر برسد و این کار را انجام دهد. کرکس‌ها به‌ندرت به جانوران تندرست حمله می‌کنند ولی ممکن است جانوری زخمی یا بیمار را بکشند. در زمان جنگ‌ها بر فراز نبردگاه‌ها شمار زیادی کرکس دیده شده‌است. کرکس‌ها جانورانی سودمند برای جلوگیری از گندیدگی و عفونت‌زایی مردارها هستند به ویژه در مناطق گرمسیر.

اسید معده کرکس‌ها بسیار نیرومند است (پی اچ اسید معده کرکس برابر با ۱ است) و باکتری‌های سیاه زخم،و با سم بوتولیلوم که برای مردارخواران دیگر می‌تواند مرگبار باشد در معده کرکس از بین می‌روند.